Przeszłość (1927-2005) 

Przeszłość nie wraca jak żywe zjawisko/ W dawnej postaci – jednak nie umiera;/
Odmienia tylko miejsce, czas, nazwisko/ I świeże kształty dla siebie przybiera.
 
Słowa Adama Asnyka zawarte w Sonecie XIII, są potwierdzeniem znanej prawdy, iż przeszłość towarzyszy nam w życiu. Możemy iść z duchem czasu, ale wszelkie nowości powstają na fundamentach przeszłości. Tak też było z budynkiem szkoły na ulicy Chopina w Siedlcach. Ma on bogatą historię. Funkcjonowały w nim szkoły, kształcące młodych ludzi w różnych zawodach.
Zagłębiając się w historię naszej szkoły, ciekawie opisaną w kronice, można dostrzec jak kierunki kształcenia zależały nie tylko od nakazów władz, ale odpowiadały też  potrzebom i oczekiwaniom społeczeństwa.
W pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości należało rozwiązać sprawę zawodowego kształcenia kobiet. Nie było w Siedlcach żadnej takiej szkoły dla dziewcząt. Często dziewczęta, które tu ukończyły szkołę powszechną albo te, które po liceum nie podjęły studiów, nie miały możliwości pogłębiania zdobytej wiedzy lub nabywania nowych umiejętności. Istniała potrzeba otwarcia w Siedlcach szkoły z kursem gospodarstwa domowego, kroju, robót kobiecych. Te działy, dałyby dziewczętom fach i przygotowały je jednocześnie do pełnienia obowiązków rodzinnych.  Średnią Szkołę Zawodową Żeńską, odpowiadającą takim oczekiwaniom, otwarto 1 września 1927 roku.
Warunki lokalowe szkoły nie były najlepsze W 1936 roku na wniosek dyrektorki Gimnazjum Krawieckiego – p. Katarzyny Burkackiej, Rada Miejska Siedlec przyznała plac pod budowę gmachu szkolnego na ulicy Szopena. 24 listopada 1937 roku wmurowano kamień węgielny pod budowę nowego budynku szkoły. Budowę zakończono 31 sierpnia 1939 roku.  Rok szkolny 1939/1940 uczennice Gimnazjum Krawieckiego miały rozpocząć w nowym budynku. Tak się jednak nie stało. We wrześniu 1939 roku wojsko zorganizowało w nim szpital polowy. A pod koniec września budynek zajęli Niemcy. Podejmowano próby odzyskania mienia i przywrócenia go do dawnej świetności, ale nie na długo. Nauka odbywała się na tajnych kompletach, a od września 1944 roku jawnie, ale nie w budynku na ulicy Szopena. Tu do 1947 roku przebywało wojsko. W 1947 roku szkołę upaństwowiono i do 1952 roku funkcjonowała jako Technikum Odzieżowe.
Dalej historia tego budynku staje się jeszcze ciekawsza. Bowiem 1 września 1950 roku założono w nim Liceum Gastronomiczne Żeńskie.
W budynku tym do 1954 roku funkcjonowała również Zasadnicza Szkoła Budowlana. Tu do roku 1955 mieścił się też internat Zasadniczej Szkoły Metalowej.
Od września 1951 roku zajęcia w piętrowym budynku na ulicy Szopena rozpoczęło nowo powołane Technikum Mechaniczne Ministerstwa Przemysłu Drobnego i Rzemiosła. Cały gmach i nieruchomość Technikum Mechaniczne przejęło w czerwcu 1955 roku. Było to Technikum Mechaniczne Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy, bowiem temu urzędowi przekazano szkołę. Oprócz Technikum, od września 1960 roku utworzono jeszcze Zasadniczą Szkołę Zawodową oraz Technikum Wieczorowe dla pracujących.
W 1964 roku Technikum Mechanicznemu nadano imię generała Józefa Bema. 16 maja 1964 roku odsłonięto pomnik generała, który umieszczono przed budynkiem szkoły, równolegle do ulicy Szopena.
W latach 1965 – 1966 trwała budowa hali warsztatowej, rozpoczęto też nadbudowę jednego piętra głównego budynku szkoły. Rozbudowę szkoły ukończono w 1967 roku.
W tym samym roku uruchomiona została Spółdzielcza Szkoła Techniczna dla absolwentów szkół średnich, kształcąca specjalistów w zakresie obróbki skrawaniem. Później nazwano ją Pomaturalnym Studium Zawodowym. Wszystkie szkoły weszły w skład Zespołu Szkół Zawodowych CZSP. W 1972 roku uruchomiono 3-letnie technikum dla uczniów po Zasadniczej Szkole Zawodowej.
W 1974 roku szkoła ta miała już nie tylko patrona, ale też sztandar.
To ta szkoła, znana jako „Mechanik” i współistniejące z nią szkoły zasadnicze, wieczorowe, pomaturalne w latach 1951 – 1987 wykształciły  dobrze przygotowanych do pracy specjalistów. Absolwenci tej szkoły pracowali i pracują w przemyśle, administracji rządowej i samorządowej, w szkolnictwie, we własnych firmach. Niektórzy wrócili do naszej szkoły jako nauczyciele.
Od 1983 roku zaczęła się zmiana profilu nauczania w wyniku przekazania szkoły do resortu komunikacji, a następnie do Polskich Kolei Państwowych. Od tej pory nieprzerwanie  szkoła kształci kadry dla potrzeb PKP. 1 stycznia 1983 roku Zespół Szkół Zawodowych CZSP przekształcono w Zespół Szkół Zawodowych Ministerstwa Komunikacji. W tym czasie funkcjonowały: Technikum Zawodowe, Liceum Zawodowe i Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Od 1 września 1984 roku, po kolejnych przeobrażeniach, uczniowie uczyli się już w Zespole Szkół Zawodowych Polskich Kolei Państwowych, czyli Technikum Kolejowym, Liceum Zawodowym Polskich Kolei Państwowych i Zasadniczej Szkole Zawodowej Polskich Kolei Państwowych. W powszechnej świadomości szkoła funkcjonowała i funkcjonuje jako „Kolejówka”.
W 1997 roku uruchomiono VII Liceum Ogólnokształcące.
2 września 2002 roku utworzono Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 6, w skład którego weszło Technikum Kolejowe, 3-letnie VI Liceum Profilowane (profile: usługowo-gospodarczy, ekonomiczno-administracyjny i elektrotechniczny) oraz 3- i 4-letnie VII Liceum Ogólnokształcące.
Edukację w VI Liceum Profilowanym zakończono w 2010 roku, a w VII Liceum Ogólnokształcącym – w 2017 roku.